Ans Markus is een fenomeen. Bekend van televisie, de roddelbladen en de talloze interviews in kranten en tijdschriften. Er zijn mensen die zelfs zijn vergeten waarom ze zo bekend is geworden. Dat ze niet alleen een veelbesproken uiterlijke verschijning is, maar eigenlijk ook schildert. De afgelopen vijfentwintig jaar maakte ze meer dan 650 schilderijen. Over ‘Vrouwen die vrij willen zijn’, zoals ze zelf zegt. Gedreven door haar eigen ongelukkige verleden ging ze schilderen. De zelfportretten waarin ze zich in windsels heeft gewikkeld behoren tot de bekendste uit haar oeuvre. Ze verschenen op de covers van de bestsellers van Marijke Höweler, wat een doorbraak betekende bij de pers en het grote publiek. Het thema van kwetsbaarheid, het (on)vermogen om te communiceren en ge- en verbondenheid, laat Ans Markus niet meer los. Ook niet wanneer de windsels langzaam verdwijnen omdat ze zich zelf minder kwetsbaar voelt worden. Er verschijnen in series als ’Hommages’, ‘Cirkels’, ‘Godshuizen’, ‘Sterrenbeelden’, ‘Pierrots’, ‘Christus’, ‘Medea’ en ‘De taal van het lichaam’ nieuwe beeldelementen. Het thema blijft steeds hetzelfde maar wordt algemener: de emotionele belevingswereld van de mens in relatie tot zijn omgeving.

Ans Markus is autodidact. Ze tekende al graag als kind en volgde later tekenlessen om zich te bekwamen in anatomie. Haar rake portretten vonden gretig aftrek en de wens ontstond ook te gaan schilderen als professie. Ze verdiepte zich in de traditionele olieverftechnieken en verkoos een realistische schildersstijl om haar verhaal te vertellen. In een tijd waar juist abstractie regeerde in de musea en galeriewereld werd haar werk niet altijd serieus bekeken. De Amsterdamse Galerie Mokum bood in die tijd onderdak aan schilderijen van kunstenaars die realistisch bleven werken en in die stal werd ook Ans Markus gekoesterd. Hoewel wel vergeleken met Willink, of het werk van de magisch realisten, hoort haar realisme uiteindelijk overal en nergens bij en is haar ‘verstilde’ fijn-geschilderde beeldtaal typisch als die van Ans Markus te herkennen.
Het werk blijkt een groeiend aantal mensen aan te spreken. Haar laatste expositie - van de serie schilderijen rond de mythologische figuur Medea in Slot Zeist - telde meer dan 10.000 bezoekers.

De ontmoeting van Ans Markus halverwege de jaren ’80 met haar huidige partner, kunstverzamelaar Wybe Tuinman, bleek van groot belang voor het verloop van haar succesvolle carrière. Van toen af aan werd er gezorgd voor een uitstekende public relations en werd de altijd bijzonder geklede kunstenares – zelf van nature uiterst bescheiden en vooral ook onzeker - een opvallende en graag geziene gast op ontvangsten en partijen, van zakenwereld tot showbizz. Al is het haar nooit te doen geweest zelf in de spotlights te staan. ‘Ik zie het slechts als een manier om mijn werk te promoten, veel liever zit ik achter mijn ezel te werken’. Ans Markus heeft zich, gebruikmakend van haar bekendheid - in de afgelopen jaren ook ingezet voor talloze goede doelen.

Sinds 1995 heeft Ans Markus, vlak tegenover haar woonhuis en werkatelier op het Prinseneiland in Amsterdam een eigen Expo’Atelier, dat behalve als galerie voor haar schilderijen ook fungeert als ontvangstruimte voor groepen, zakelijk of particulier, die na te zijn rondgeleid langs de werken van Ans Markus, zelf, met raadgevingen van de kunstenares, de kwast ter hand kunnen nemen. De door Wybe Tuinman - die zichzelf inmiddels ‘schilderknecht’ noemt - georganiseerde ‘schilderworkshops’ zijn een groot succes.