Na het behalen van zijn diploma Master of Fine Arts in fotografie en sculptuur in 1996, besloot de Amerikaanse kunstenaar Anthony Goicolea (1971) vooral uit praktische overwegingen model te staan voor zijn eigen werk. Gaandeweg kreeg zijn focus op zijn eigen lichaam en gezicht ook een inhoudelijke motivatie. In de westerse maatschappij wordt men op allerlei manieren aangespoord om er zo mooi en jong mogelijk uit te zien. Tegelijk wordt ijdelheid al eeuwenlang bestempeld als een ondeugd. Het is deze paradox die Goicolea in zijn ‘multiple selfportraits’-series (1999-2002) op verschillende manieren uitspeelt. Goicolea is eind twintig als hij met behulp van make-up, pruik en digitale nabewerking een zeer overtuigend zelfportret maakt alsof hij een schooljongen van een jaar of dertien is. De daarop volgende jaren bedenkt hij diverse soortgelijke puberpersonages, die hij in verschillende poses en settingen fotografeert. Deze zelfportretten brengt hij in groepjes samen in foto’s van groot formaat, zodat scenario’s ontstaan. Vaak experimenteren de jongens met hun ontluikende seksualiteit en de hiërarchie binnen de groep in de vorm van kattenkwaad, vechtpartijtjes en onderlinge pesterijen. De directe weergave van deze voor de buitenwereld meestal grotendeels verborgen jongenswereld is zowel ontwapenend als confronterend. De montage is zo goed uitgevoerd dat het vaak pas na een tijdje duidelijk wordt dat de foto digitaal bewerkt is en alle jongens identiek zijn. In de fotoseries die volgen, voert Goicolea de complexiteit en gelaagdheid verder op. In plaats van op zelfportretten richt hij zich meer op de natuur en het landschap, dat hij met behulp van computersoftware transformeert tot sprookjesachtige panorama’s. Vaak bevatten de beelden vervreemdende, soms tegenstrijdige elementen. In Brush Fire (2002) zien we bijvoorbeeld dodelijk verwonde herten ontspannen liggen in nabijheid van een grote bosbrand. In de serie ‘Almost Safe’ (2007) verlegt Goicolea zijn focus naar de bewoonde wereld en de actualiteit. In prachtig vormgegeven epische zwart-witbeelden schetst hij toekomstscenario’s waarin milieuvervuiling, globalisatie en overbevolking hun tol eisen. In zijn werk betoont Goicolea zich een begenadigd verhalenverteller. Eerst verleidt hij de beschouwer met knappe gezichten en overweldigend natuurschoon, om vervolgens toe te slaan met vervreemdende en gewelddadige elementen. Naast foto’s maakt hij ook video’s, tekeningen en installaties. Zijn werk is vertegenwoordigd in een groot aantal nationale en internationale collecties en tentoonstellingen.