Ruud van Empel studeerde aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost, Breda (1976-1981) als grafisch vormgever. Na kort gewerkt te hebben als ontwerper houdt hij zich bezig met het maken van vrije videotapes en geënsceneerde fotografie. Vanaf halverwege de jaren tachtig manifesteert hij zich als ontwerper van theaterdekors en is Art -Director van verschillende televisie en filmprodukties. Daarnaast ontwerpt hij vele Affiches voor films, culturele programma’s en instellingen. Halverwege de jaren negentig gaat hij zich verder ontwikkelen als beeldend kunstenaar. Zijn eerste fotoseries hebben als titel The Office (1995-2001) Study for Women (1999-2002) en Study in Green (2003). Hij krijgt zijn eerste solo-expositie in het Groninger Museum in 1999.

De internationale doorbraak komt met zijn serie werken getiteld World, Moon, Venus (2005-2008) Deze worden voor het eerst geëxposeerd in het George Eastman House bij de tentoonstelling Picturing Eden, samengesteld door Deborah Klochko.

De werkmethode van Van Empel is complex. Hij fotografeert 4 tot 5 professionele modellen in zijn studio en neemt vele series detailfoto’s van bladeren, bloemen, planten en dieren. Na honderden beelden bijeen gebracht te hebben in een database selecteert hij de beelden waarmee hij het beste resultaat kan bereiken, de modellen worden in het grafisch bewerkingsprogramma Photoshop met elkaar vermengd, kleding wordt apart gefotografeerd op een paspop. Zo creëert hij nieuwe beelden van veelal kinderen, zwart of blank, geplaatst in een paradijselijke omgeving.

Deze paradijselijke wereld wordt bevolkt door kinderen en dromerige pubers. Schijnbaar emotieloos poseren zij gewillig voor de camera, meestal keurig en zedig gekleed: de jongetjes in geruite colbertjes, de meisjes in hooggesloten jurkjes met kanten kraagjes. De kinderen kijken met grote ogen de beschouwer ietwat afwachtend aan, soms staren zij langs hem heen, diep in hun eigen gedachten verzonken. Een van de belangrijkste onderwerpen van het werk van Van Empel is onschuld. Bij al hun schoonheid zijn deze werken echter verre van eenduidig, er wringt iets: wat is er hier nog echt en wat niet?