Lawrence Schiller was 23 toen hij Marilyn Monroe ontmoette, op de set van Let’s make love. Hij stond aan het begin van zijn loopbaan. Schiller zou Monroe fotograferen voor Look Magazine. Hij was op van de zenuwen en wist niets beters te zeggen dan: ‘I am the big bad wolfe.’ Monroe, bepaald niet onder de indruk, antwoordde: ‘Well, you look a little young to be that bad.’ Twee jaar later zag hij haar weer. Schiller had intussen naam gemaakt als fotograaf voor Paris Magazine en een aantal prijzen gewonnen. De carrière van Monroe verkeerde daarentegen in een dip. Ze maakte zich zorgen over de gage die ze voor haar films kreeg, iets meer dan 100.000 dollar, terwijl Elisabeth Taylor op dat moment een miljoen voor Cleopatra ontving. Er moest duidelijks iets in haar pr gebeuren. Monroe werkte aan Something’s Got to Give, een niemendalletje met Dean Martin en Cyd Charisse. In de film komt een scène aan het zwembad voor. ‘What would happen if I jumped in the swimming pool with a bathing suit on like it says in this scene, but I came out with nothing on?’ vroeg ze aan de jeugdige fotograaf. Schiller antwoordde haar dat die serie hem wellicht in een klap beroemd zou maken. ‘Stop being cocky, Larry. Photographers like you can be replaced.’

Something’s Got to Give werd nooit voltooid. Marilyn Monroe zat tijdens de productie mentaal behoorlijk aan de grond en leed aan een reeks van kwalen die haar het filmen onmogelijk maakte. De productiemaatschappij ontsloeg haar. Enkele maanden later, op 5 augustus 1962, werd ze dood aangetroffen in haar huis.

De fotoshoot kwam er wel. Schiller was in de wolken met wat er op zijn rolletje stond en bracht zijn redactie op de hoogte. ‘Wow, she did it! I realised at the same moment how desperate she was. When she had nothing left, to prove that she could still get more publicity than anybody else, out came the birthday suit again.’