Andres Serrano, controversiële sexfotograaf, is katholiek opgevoed. Hij zag het levenslicht in New York in 1950; zijn moeder kwam uit Cuba, zijn vader uit Honduras.

Zijn kunstopleiding genoot Andres Serrano aan een gereputeerd instituut: the Brooklyn Museum Art School. Het Brooklyn Museum of Art, waar de school bij hoort, is het op een na grootste museum van de staat New York: het telt meer dan anderhalf miljoen kunstwerken en omspant de hele kunstgeschiedenis. Serrano voelde dagelijks de polsslag van de kunstwereld.

Serrano laat een stuk van zichzelf zien in katholieke symbolen en confronteert daardoor de toeschouwer met de grenzen van zijn eigen tolerantie. De onderwerpen die Serrano bij de kop pakt leveren vaak erg rauwe beelden. Serrano geeft aan dat er ruimte is om schoonheid en tederheid te zien in de minder aantrekkelijke onderwerpen van het leven.

Onlangs is een fikse rel ontstaan toen het Groninger Museum een expositie hield van de Amerikaanse fotograaf Andres Serrano. Het Groninger Museum toonde van 23 februari t/m 19 mei 1997 de tentoonstelling A History of Andres Serrano / A History of Sex. De expositie geeft een overzicht van Serrano's oeuvre én toont een reeks erotische werken. Deze reeks begon hij in Rome en voltooide hij destijds op uitnodiging van het Groninger Museum in Nederland.

Alle series kenmerken zich door grote foto's, die willen verleiden. Ondanks de heftige thema's weet Serrano de toeschouwer te boeien. Zo ook in zijn laatste serie erotische foto's. Een deel van de foto's toont extreme sexuele handelingen, maar ook hier weet Serrano het onderwerp boven iedere platheid uit te tillen en ligt de nadruk op de esthetische sereniteit.

Aanvankelijk zou de tentoonstelling overal op stations en in bushokjes worden aangekondigd met affiches. De voorstelling die men daarvoor had uitgekozen - een foto van plasseks - wekte echter al bij voorbaat grote beroering. In de media barstten heftige discussies los over goede zeden, artistieke vrijheid en censuur. Bijna kwam het zo ver dat de rechter zelfs een oordeel over de publiciteitscampagne moest vellen. Om de zaak niet nog verder op de spits te drijven besloot de directeur van het museum zelf op het laatste moment zelf van de omstreden affiches af te zien.

Als je het plaatje ziet kun je je onmiddellijk indenken dat het op straat nogal wat opwinding zou hebben gegeven. Dat is ook precies waar Serrano naar streeft. Hij houdt zich bezig met de vraag welke choquerende beelden het menselijk oog kan verdragen. Met zijn fotoseries probeert hij uit te vinden wat mensen nog als taboe ervaren. Hij hoopte dat iedereen in ons land van hem zou hebben gehoord tegen de tijd dat zijn tentoonstelling weer uit Groningen vertrok. Welnu, dat laatste lijkt hem in ieder geval te zijn gelukt.