VJ en Computerkunstenares, (geb. 1964, Bussum), woont en werkt in Amsterdam.

Danielle Kwaaitaal gebruikt de computer als microscoop om haar eigen lichaamsdelen te onderzoeken en aan te raken. Haar wereld is esthetisch, origineel en zonder grenzen, zowel virtueel als realistisch. Kwaaitaal maakt door middel van beeldmanipulatie met foto’s van haar eigen lichaam, vleselijke landschappen die verwant zijn aan beelden van surrealistische fotografen. De toeschouwer ervaart een spanning tussen het bekende, de eigen lichamelijkheid en het vreemde beeld. Huidplooien, poriën en haartjes zijn nog duidelijk herkenbaar in de sensuele en poëtische beelden. Close-ups van fragmenten van het lichaam worden herhaald, over het vlak verdeeld en samengevoegd op een wijze die nog weinig te maken heeft met de realiteit.

Na de middelbare school begint Danielle Kwaaitaal aan een driejarige opleiding patroontekenen. Die opleiding is niet wat ze ervan verwacht. Het gaat haar meer om het idee dan om de draagbaarheid van de kleding. Ze maakt de opleiding toch af, maar gaat daarna naar de audiovisuele afdeling van de Rietveld Academie waar zij in 1991 afstudeert met de serie ’Bodylogos’.

Op de Rietveld Academie wordt ze beïnvloed door de beeldend kunstenaar Aldert Mantje. Deze docent weet de groep te motiveren en te stimuleren om buiten de sfeer van de academie te treden. Ze organiseren tentoonstellingen en maken er hele happenings van met dj’s, vj’s en performances. Dat is voor Daniëlle Kwaaitaal een omslagpunt, ze realiseert zich dat kunst niet langer het domein is van musea en galeries.

Kwaaitaal is een groot bewonderaar van de Franse kunstenares Orlan. Die is op zoek naar haar eigen idee van schoonheid en laat bijvoorbeeld bultjes of haakjes op haar gezicht en lichaam plaatsen. De bewondering van Kwaaitaal voor Orlan wordt ingegeven door haar eigen beeld van schoonheid. Ze is gefascineerd door de maakbaarheid van het lichaam. Het lichaam is niet langer een vaststaand gegeven, bepaald door het verloop van de tijd, maar een omhulsel dat naar eigen inzicht kan worden vormgegeven. Om die reden vindt ze Michael Jackson een geweldig fenomeen. Of hij bewust naar deze vervorming heeft gezocht of dat het hem uiteindelijk is overkomen, is voor haar niet zo interessant. Het gaat erom dat hij zijn eigen grenzen heeft gezocht. Ze heeft bewondering voor Madonna, die haar identiteit steeds weer weet te transformeren, maar ook voor de beeldhouwster Louise Bourgeois, die altijd met haar eigen seksualiteit in de weer is geweest, ook in tijden dat het voor een vrouw nog niet zo makkelijk was zichzelf op die wijze te profileren. In haar keuzes is Danielle Kwaaitaal een kind van deze tijd, ze werkt met moderne middelen en wordt geinspireerd door de moderne tijd.

Kwaaitaal werkte tijdens haar opleiding aan de Rietveld Academie met fotografische opnamen van zichzelf: ogen, lippen en andere lichaamsdelen voegde ze samen tot stervormige en ronde tekens. De montages, die ze aanvankelijk handmatig in de donkere kamer uitvoerde, werden steeds complexer en lieten tot haar ergernis onvermijdelijk hun sporen achter in de afdruk. Hierdoor werd de overstap naar computergestuurde manipulatie een logische ontwikkeling. In 1991 stelde ze als eindexamenwerk de serie The Five Senses samen. Deze verbeeldingen van de zintuigen die zij ’Bodylogo’s’ noemt, zijn opgebouwd uit fragmenten die op basis van spiegeling en verdubbeling met de computer zijn samengesmeed tot een nieuw beeld. Abstract en zinnelijk tegelijk, verwijzen zij op een dubbelzinnige manier naar het oog, de mond, de neus, het oor en de vingers waarvan zij zijn afgeleid.

Na haar studie aan de Rietveld Academie heeft ze meerdere solotentoonstellingen. Ze doet mee aan diverse groepstentoonstellingen en is één van de pioneers op veejaygebied. Ze wordt veejay in discotheek Mazzo en groeit uit tot een ster van het uitgaansleven in de Chemistry in Amsterdam.

Haar persoonlijke doorbraak is het moment dat ze de overstap maakt van handmatige fotomontage naar computergestuurde montage. Haar serie The Five Senses werd vervaardigd met de paintbox, in nauwe samenwerking met een operator van een vaklaboratorium. Dat was een kostbare werkwijze die helderheid en nauwkeurige planning vereist wat door Kwaaitaal op zich als positief werd ervaren. Danielle Kwaaitaal voelde echter steeds sterker de behoefte om vrijer te kunnen experimenteren met het medium en er meer controle op te kunnen uitoefenen. Dat werd mogelijk door eigen apparatuur aan te schaffen met vergelijkbare mogelijkheden om beeldmanipulaties uit te kunnen voeren.

Haar eerste solotentoonstelling heeft ze in 1992 met de serie ’Bodyscapes’ in Bloom Gallery te Amsterdam. Hier toonde Danielle Kwaaitaal Bodyscapes, close ups van neus- en oorgaten, navel, tepels en knokkels die met hulp van een paintbox-computer bewerkt zijn tot surreële, vaak erotische, landschappen. Zo creëert zij beelden van een bijzondere tactiele schoonheid.

Bubbling (1994) thematisering van onderwaterwerelden waarin zij het lichaam en lichaamsdelen omtoverde tot fascinerende oerlandschappen.

In haar recente werk human nature is minder herkenbaarheid. Met oogstrelende beelden drijft zij de sensualiteit op de spits en weet zij de toeschouwer het beeld als het ware in te zuigen. Het lichaam interesseert haar. Niet alleen is de verschijningsvorm tegenwoordig zo veel belangrijker geworden maar ook is er zoveel mogelijk. Zelf neemt ze een kritische positie in en waakt zij ervoor toe te geven aan clichébeelden. Het is misschien daarom dat zij in haar recente videoprojecten met jongeren hen hun eigenheid laat ontdekken. In De Verbeelding toont zij vier foto’s uit de serie Airheads (1998). Nu confronteert zij de kijker weliswaar met wonderschone vrouwenportretten maar de angst overheerst. Het koesterende van de vroege onderwaterparadijzen, herinnerend aan de oorsprong van het leven, lijkt geheel verdwenen. Het is of Venus als verdrinkende nimf ten onder gaat.

Sinds enkele jaren werkt ze regelmatig mee aan theaterperformances.

Treedt op: Clubs en gallerieën, o.a. Cannes Internationaal Film Festival, Expo Lissabon, Pascha Ibiza, MTC, Berlijn, Istanbul, Chemistry.

Grootste succes: In ieder geval het Stedelijk museum voor moderne kunst, waar haar werk te vinden is.

Inmiddels heeft ze een reputatie opgebouwd die het haar mogelijk maakt van haar kunst te leven. Zonder concessies te hoeven doen aan haar ideëen krijgt ze commerciële reclame-opdrachten, als veejay is ze inmiddels zo bekend dat ze hetzelfde kan vragen als de deejays en door regelmatig te exposeren is ze ook bekend onder het kunstpubliek. In 2002 zit ze in de jury van de Prix de Rome voor fotografie.