Maria Anna Sofia Cecilia Kalogeropoulos, beter bekend onder haar artiestennaam Maria Callas (Brooklyn (New York), 2 december 1923 – Parijs, 16 september 1977) was de beroemdste operazangeres van na de Tweede Wereldoorlog.

Maria Kalogeropoulos werd geboren in New York. De achternaam Kalogeropoulos werd eerst ingekort tot "Kalos" (wat ook op haar geboortecertificaat staat dat onlangs is teruggevonden), wat later werd vervormd tot "Callas". De jonge Maria reisde in 1937 met haar moeder mee, terug naar Griekenland en kreeg daar haar eerste zangopleiding in Athene. Hoewel ze voor het Atheens Conservatorium niet werd aangenomen kon ze aan de slag bij het Grieks Nationaal Conservatorium. Ze was in die tijd mollig en droeg een dikke bril. Haar eerste zangpedagoge Maria Trivella besloot dat ze geen alt, maar een dramatische sopraan was. Ze werkte keihard en boekte snel vorderingen. Op 11 april 1938 gaf ze haar eerste openbare optreden, met een stukje uit Tosca. In 1939 ging ze alsnog aan het Atheens conservatorium studeren onder Elvira de Hidalgo. In 1942 zong ze de hoofdrol in Tosca. Binnen tien jaar zou ze bekend staan onder de bijnaam ’la divina’ - de goddelijke.

In 1949 trouwde ze met Giovanni Battista Meneghini, een oudere rijke industrieel. Het huwelijk duurde tot 1959. In haar jonge jaren was ze nog steeds erg mollig; tussen 1953 en 1954 verloor ze echter ca 36 kilo en kreeg het slanke postuur van haar latere jaren.

Deze Amerikaans-Griekse sopraan schitterde vooral in de grote rollen van de negentiende-eeuwse Italiaanse opera (Bellini, Verdi).

De kracht van Callas’ stem ligt met name in de dramatische presentatie; ze zong haar partijen op een buitengewoon meeslepende manier, waarbij de onberispelijkheid van de techniek duidelijk op de tweede plaats kwam ten opzichte van de emotionele impact op de luisteraar. Die techniek was overigens vooral in haar beste jaren ook goed, hoewel zangpedagogen altijd wel bepaalde punten van kritiek hebben gehad. Het publiek trok zich daar echter niets van aan en vocht om de kaartjes. Haar stem is door het unieke timbre in iedere opname onmiddellijk herkenbaar.

Een roerig persoonlijk leven, o.a. een relatie met de miljardair Aristoteles Onassis en rapporten over primadonnagedrag, met kinderachtige ruzies met Renata Tebaldi (ze wilde 1 dollar meer betaald krijgen als erkenning dat zij de beste sopraan ter wereld was) hielden haar zelden uit de roddelbladen.

Na haar laatste voorstelling trok zij zich grotendeels terug uit het openbare leven tot haar dood. Na een dienst in de Grieks-Orthodoxe kerk aan de Rue Georges Bizet in Parijs, waarvoor tienduizenden mensen naar Parijs waren gekomen, werd haar lichaam gecremeerd; de as werd later, in 1979, volgens haar eigen wens uitgestrooid over de Griekse Egeïsche zee. Op de Parijse begraafplaats Père-Lachaise in Parijs is een gedenkplaat aangebracht, waar mensen nog steeds bloemen achterlaten.