Elliott Erwitt staat bekend om zijn humane, mild-ironische kijk op de mensheid, zijn gevoel voor beeldrijm en zijn bijzondere liefde voor honden. Hij heeft een scherp oog voor amusante confrontaties tussen de seksen, de mens in zijn omgeving en tussen mens en dier. Zijn kijk op de dingen is meestal komisch, vaak ook droevig, teder of ontroerend. De foto van twee fonteintjes in een toiletruimte, dat op pregnante wijze de tragiek van de apartheid in Amerika samenvat. Het linker, met een bordje “White” netjes, het rechter, voor “Colored” onverzorgd. De watertoevoer middels een slordig langs de muur gemonteerde leiding komt rechtstreeks van de wastafel voor blanken.
Of zijn beroemde opname uit 1974, “Felix, Gladys & Rover” waar we van links naar echts de enorme poten van een Deense dog zien, naast even lange, hoog gelaarsde damesbenen en als laatste van het trio een piepkleine, ietwat loense chihuahua in een jasje en een wollen muts. Of de man wiens bovenlichaam en hoofd schuil gaan achter een op schoot zittende hond. Het levende bewijs dat baas en hond naar elkaar toegroeien en elkaars evenbeeld worden.

Erwitt: “Sommige mensen vinden mijn foto’s droevig, andere vinden ze leuk. Maar leuk of droevig is dat eigenlijk niet hetzelfde?” Hij is een scherpe waarnemer van dingen die uiteen lopen van grote sociale thema’s tot kleine verliefdheden. En niet zelden bevatten zijn lichtvoetige observaties een diepere, politieke betekenis. Zijn werk sluit aan op de humanistische tradities binnen het Magnum-collectief en dat van Henri Cartier-Bresson in het bijzonder. Intelligente, humoristische beelden met een vleugje charme en melancholie.

Elliott Erwitt werd op 26 juli 1928 in Parijs geboren, als kind van een Joodse vader en een aristocratische moeder die het Rusland onder Stalin waren ontvlucht. Ze zouden nog vaak verhuizen. Eerst naar Milaan en, in 1938, na de opkomst van Mussolini, terug naar Parijs en in 1939 naar Amerika. Daar woonde Erwitt in New York, Los Angeles en – nadat zijn ouders gescheiden waren – bij zijn vader in New Orleans. Geen wonder dat hij een liefdevol oog voor zwerfhonden heeft. Erwitt: “Ik zou zeggen dat Franse honden het slimst zijn. Engelse honden zijn vooral erg Brits. Huiselijk. Verwend misschien. Honden in Arabische landen worden als het laagste van het laagste beschouwd en zien er dan ook opgejaagd uit. Honden in New York hebben een behoorlijk universele uitstraling en komen dan ook in alle soorten voor. Het is daarom moeilijk ze te stereotyperen en dat doe ik ook liever niet, want ik zou ze daarmee kunnen kwetsen.”

De interesse voor fotografie ontstond toen hij er als tiener in Hollywood woonde. “Ik leerde fotograferen door de gebruiksaanwijzing te lezen op de filmverpakking,” zou Erwitt later zeggen. Sinds 1953 maakt Erwitt deel uit van het prestigieuze fotoagentschap Magnum.

Met zijn vrouw Pia Frankenberg (schrijfster en cineast) en terriër Sammy woont Erwitt op de achtste verdieping van een flat aan New Yorks Central Park, de studio in het souterrain. Ondanks dat hij deze zomer 80 jaar wordt, gaat Erwitt nog dagelijks naar zijn werk. “Met de lift, dat scheelt een taxi.” Daar werkt hij aan boeken en tentoonstellingen, zoals “Elliott Erwitt: Personal Best”. De titel voor een volgend boek heeft hij al, zegt Erwitt gekscherend: “Second Best”.

Elliot Erwitt signeerd op 12 oktober 2012 zijn boek Elliot Erwitt Special Edition xxl. (zie gesigneerde boeken)